Moje niebo w czarnych chmurach, pełen wrzasku wiatr powiewa,
opadają wiary liście z wyschniętego w smutku drzewa.
Czy tak wiele nam potrzeba, aby dostrzec promień słońca?
Od problemów płacze dusza - w monotoni - tak bez końca...
Raz za razem serce woła, ostatecznym krzykiem wzywa,
czy to tylko szary koszmar, czy ta chwila jest prawdziwa(?)
Ciężko bywa - nie inaczej, przesypany piach w klepsydrze,
swego szczęścia sam nie oddam - sam Azazel siłą wydrze!
To już koniec, płomień wygasł! Nawet iskra nie została,
cała radość w pył się starła, gdzieś uciekła miłość stała...
Teraz pozostało tylko odejść gdzieś tam - w dal nieznaną,
aby zacząć nowe życie, aby znów spotkać to samo...